Naxçıvan “köçkünü”.

Baxma belə susqunam,
Dağlayır söz içimi.
Çölüm çölü yandırır,
İçimsə öz içimi.

Ürək çuval deyilk ki,
Ağzın açam, söz deyəm
Heç kimin görmədiyi
Naxçıvan “köçkünüyəm”!

Sanmayın, bu, qapımın
Paslanan kilididir.
Pas, onun gözləməkdən
Saralan ümididir

Nolar, kilid olanda,
Onun ruhu yox, bəyəm?
Heç kimin görmədiyi
Naxçıvan “köçkünuyəm”!

Şah məni eldən sayır,
El məni şahdan sayır.
Xan məni öz mülkünə
Göz tikən şeytan sayır

Qalmışam ortalıqda,
Yox sahibim, yox yiyəm!
Heç kimin görmədiyi
Naxçıvan “köçkünüyəm”!

Səpələndim ətrafa,
Kölə oldum, qul oldum.
Qürbətin yollarında
Başmaq dəldim, yoruldum.

Bir nəfəs dinclik üçün
Gərək, min yol baş əyəm.
Heç kimin görmədiyi
Naxçıvan “köçkünüyəm.

Diplomumun həsrətdən
Sifəti saralıbdır
Üz gözünü mənim tək
Toz qoynuna alıbdır.

Halımı görməyənlər
Sanır ağayam, bəyəm
Heç kimin görmədiyi
Naxçıvan “köçkünüyəm”.

Dilimin ucbatından
Olmuşam dil qaçqını.
Mənim halım çətindir,
Nədir ki, el qaçqını?

O üzdən dərdli-dərdli
Durmadan ötən neyəm.
Heç kimin görmədiyi
Naxçıvan “köçkünüyəm”.

Millət yatır zənn edir
Belimdəki yağırı.
Halbuki mənə düşdü
Dərdlərin ən ağırı

Kimdənsə küsməmişəm
Taleyin küskünüyəm.
Heç kimin görmədiyi
Naxçıvan “köçkünüyəm”.

Dərdlər yeyib içimi
Bir sümük, dərim qalıb.
Hirslə dolmuş bardağam
Bir damla yerim qalıb.

Gərək daşam , biləsiz,
Kiməm, nəçiyəm, nəyəm?
Heç kimi görmədiyi
Naxçıvan “köçkünüyəm”.